Tyle już wiesz. Przeczytałeś tyle mądrych książek. Wysłuchałeś tylu mądrych podkastów. Odbyłeś tyle wartościowych warsztatów. Ogarnąłeś tyle ważnych aspektów swojego funkcjonowania. Już możesz samodzielnie wykładać, szkolić, udzielać rad innym, być nauczycielem, caochem. I co z tego?
I co z tego dla ciebie? Że głowę masz pełną genialnych cytatów, a czujesz bezradność i złość? Sobie nie potrafisz pomóc. Złościsz się, bo już tyle wiesz i niewiele z tym wiedzeniem robisz. To straszna świadomość. Chrzanić to.
Mało tego. Widzisz, jak dajesz się nabierać sprytniejszym od siebie. Na strach. Na współczucie. Na odpowiedzialność. Na poczucie winy. Na wzniosłe hasła. Modę. Szantaż. Z mównicy, ambony, korporacji. A gdzie twoje samodzielne myślenie?!
Głowę zawracasz autorytetom, uczonym w piśmie, mędrcom, profesorom i doktorom. Niech doradzą. Niech rozwiążą ci problem. Niech wezmą odpowiedzialność za twoje życie w swoje ręce. Będzie na nich.
Bo co z tego, że wiesz, skoro to wiedzenie tylko ciąży i upokarza. Kolejny dyplom, certyfikat, papierek, po co? Co musi się jeszcze wydarzyć, by to, co wiesz robić? Co?
No właśnie, a musi się coś wydarzyć? A może nie musi? Może warto zacząć dla siebie coś dobrego robić ot tak, po prostu?! Dla siebie. Bo siebie lubisz. Bo siebie kochasz. Bo siebie akceptujesz, szanujesz i jesteś swoim najlepszym kumplem, coachem. Bo chcesz, by ze sobą było ci wszędzie dobrze.
Dbaj o siebie! 
Pozdrawiam Marian